Only 100 THB

คนเรามีดวงตาเพียงสองดวง จะเกิดอะไรขึ้นหากมี 'ดวงตาที่สาม' เกิดขึ้นมา และมันปรากฏอยู่ที่หลังศีรษะ! ดวงตาหลังศีรษะ กวีนิพนธ์ของ จักรวาล สายธารธรรม เป็นเครื่องมือเพื่อการเบิกเนตรผู้อ่าน เป็นสหายนักปรัชญาที่พร้อมรับคำท้าทายในท่วงทีแห่งมิตร ------------------------------------------------------------- "ฉันยังไม่อยากตาย...แต่เขาบอกฉันทรมาน ฉันยังอยู่ต่อได้...หากเขาว่าฉันโกหก ฉันยังสบายดี...ทว่าเขาคิดฉันปลอบใจ ฉันถามว่านี่คือชีวิตฉันใช่หรือไม่...เขาบอกว่าจะคิดดู" บทกวี "การุณยฆาต"

การเขียนหนังสือเปรียบเสมือนการละเล่นกับถ้อยคำในวิถีที่แตกต่างกัน การเขียนนิยายมีองค์ประกอบมากมายทั้งตัวละคร ฉาก และการเล่าเรื่อง ทว่ามีงานเขียนรูปแบบหนึ่งที่เรียบง่ายเพียงสามบรรทัดเท่านั้น มันคือแคนโต้ แคนโต้กระทบผู้อ่านเพียงสามจังหวะ และสั่นสะเทือนต่อเนื่องในใจผู้อ่าน ซึ่งสิ้นสุดลงที่บรรทัดใดก็มิอาจทราบได้ แคนโต้ของ ฟ้า พูรวรลักษณ์ เป็นเช่นนั้น สั้นกระชับ-กระทบกระเทือน

กวีนิพนธ์เล่มเล็กๆ ของ อนุสรณ์ ติปยานนท์ แบ่งออกเป็นประเด็นย่อยๆ ที่ล้วนสัมพันธ์กับสถาปัตยกรรม สถาปัตยกรรมมิใช่สิ่งที่สถาปนิกควรคำนึงแต่เพียงอาชีพเดียว อนุสรณ์ได้ปลูกถ่ายคำถามแก่ผู้อ่านต่อสิ่งรอบตัว ที่ว่างบนลานหญ้าหน้าบ้านอาจหมายถึงอิสระเสรีที่รอคอยการเติมเต็มจากสิ่งมีชีวิตอื่น บันไดของสถานที่ทำงาน นั่นใช่เศษเสี้ยวของความพยายามในการผูกสัมพันธ์ระหว่างผู้คนหรือไม่ หรือ...ลูกดิ่งคือหลักฐานชิ้นสำคัญเพื่อยืนยันความเที่ยงแท้ของสรรพสิ่งกระนั้นหรือ ร่วมหาคำตอบระหว่างบรรทัดในกวีนิพนธ์ชื่อ เมืองเย็น ส่วนผลลัพธ์ทางความรู้สึกจะอิ่มเอมหรือซึมเซา ย่อมแตกต่างตามแต่ปัจเจกบุคคล

"...เมื่อพิจารณาอย่างถ่องแท้แล้ว ความเรียงชิ้นนี้มีความหมายและเผยให้เห็นตรรกะ วิธีคิดของฟ้าอย่างชัดเจน กระทั่งกล่าวได้ว่ามันเป็นงานชิ้นสำคัญชิ้นหนึ่งของฟ้าอย่างไม่ต้องสงสัย... คุณค่าและความหมายของงานชิ้นนี้ ยังคงเป็นสิ่งที่ท้าทายสำหรับ ‘การอ่าน’ และ ‘ผู้อ่าน’ เสมอมานับแต่อายุของมัน "ไม่มากและไม่น้อยไปกว่านี้ การหมุนตัว ณ พ.ศ. นี้ เป็นการหมุนตัวอย่างแข็งกร้าวและน่าตื่นตะลึงเป็นอย่างยิ่ง!" บางส่วนจากประวัติชีวิตและผลงาน ---------------------------------------------------- "…‘ไม่มีใครเห็นปัจจุบัน’ เนื่องเพราะแสงต้องใช้เวลาในการเดินทาง แม้ว่าจะเร็วปานใด ดวงอาทิตย์ที่เราเห็น เป็นภาพของแปดนาทีก่อน ทุกภาพที่เราเห็นรอบตัว เป็นเพียงอดีต แม้จะใกล้ปัจจุบันสักเพียงใดก็ไม่ใช่ปัจจุบันที่แท้จริง..." บางส่วนจาก 'ปัจจุบัน' "…ความฝันที่รู้ตัวว่ามันคือความฝัน มันก็ไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป ความจริงที่รู้ตัวว่ามันคือความจริง มันก็ไม่เป็นความจริงอีกต่อไป" บางส่วนจาก 'ปฏิบัติการที่หนึ่ง'

"...งานของเขามักจะเป็นการตั้งคำถามหรือเป็นการบอกเล่าเรื่องราวสามัญในชีวิตประจำวัน ครั้งหนึ่งเขาเคยกล่าวว่าหน้าที่ของกวีไม่ใช่หน้าที่ของนักบวชที่จะต้องเทศนาสั่งสอน ดังนั้นเขาจึงเลือกใช้คำ ใช้ประโยค ที่เรียบง่าย...บางประโยคคำถามของเขา อาจกลายเป็นประโยคบอกเล่าที่ไม่ต้องการคำตอบ และบางประโยคบอกเล่าของเขา ก็อาจจะกลายเป็นประโยคคำถาม (ที่สำคัญ)..." บางส่วนจากประวัติชีวิตและผลงาน ----------------------------- "ฉันไม่เชื่อเท่าๆ กับที่ฉันต้องเชื่อในเสียงทุกเสียงของมนุษย์ ทั้งที่เปล่งจากปากและหัวใจ... แต่ด้วยความเป็นมนุษย์ที่แท้จริง มีอะไรเสียดแทงจิตวิญญาณได้มากกว่าความหลงผิด หลงในความดีงาม หลงในความเลวร้าย และด้วยความยินดี หรือด้วยความสงสัย และด้วยความหวาดกลัว หรือด้วยความวิตก มนุษย์มักนำเสนอเสียงของตนออกมาเพื่อป่าวประกาศ เพื่อการหลอกลวงตนเอง และเพื่อหลอกลวงผู้อื่น" สมพงษ์ ทวี'

‘ฤดู’ เป็นช่วงเวลาหนึ่ง และเป็นคำแรกๆ ที่ทำให้ดาวหมุนเพราะลม และในโลกที่ดวงดาวหมุนเร็ว มีบางอย่างแช่มช้า เงียบงัน แววงาม ทั้งซ่อนตัวอยู่และเปิดเผยอย่างเด่นชัด สุดแท้แต่ว่าจะพบเจอความงดงามนี้ได้ด้วยตัวเองหรือไม่ ไม่เกินจริงที่จะกล่าวว่า กวีนิพนธ์สามบรรทัดเล่มนี้ จะทำให้หยุดนิ่งจากสิ่งเร้า ทบทวนเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และจัดการกับโมงยามที่ควรจะเป็นของตัวเองให้มากกว่าที่เคย ‘ฤดูร้อนยาวนานไม่สิ้นสุด’ กวีนิพนธ์ โดยนักเขียนหนุ่มนามปากกา ‘บรรทัดไม้’

ครั้งหนึ่ง แดนอรัญ แสงทอง กล่าวไว้ว่า ...งานเขียนชิ้นนี้เป็นเรื่องราวระหว่างแดนอรัญวัยหนุ่มกับเธอผู้หนึ่ง... ใช่หรือไม่ว่าความรักคือการพเนจรเร่ร่อน เพราะหนทางข้างหน้าไม่มีหลักประกันใดๆ ต่อความมั่นคงของความรักระหว่างฉันกับเธอ แดนอรัญ แสงทอง เปลือยหัวใจอันเปลี่ยวเหงาเซาซึม ด้วยการรจนาความเรียงเล่มนี้ขึ้น หากผู้อ่านยังติดภาพความขึงขังของแดนอรัญจาก เงาสีขาว รับรองได้ว่าผู้อ่านจะต้องตะลึงงันในอารมณ์อันอ่อนไหวของแดนอรัญอย่างแน่นอน

ว่ากันว่าผลงานเล่มแรกของนักเขียนมักมีความดุดัน เกรี้ยวกราด กล้าหาญ ชานนที เขียนกวีเล่มแรกด้วยความรู้สึกเช่นนั้น และยังมีความเศร้าซึมหวนไห้เพิ่มเข้ามาอีกด้วย เขาเชื่อว่าพื้นที่ระหว่างบรรทัดของบทกวีนั้นมีเสน่ห์ เพราะมันได้ใช้ประโยชน์จากที่ว่างนั้นเพื่อเกลื่อนความแน่ชัดในบทกวี บทกวีจึงเป็นภาพเบลอสลัว ชวนคิด ท้าทาย และน่าลุ่มหลง ชานนทีไม่ได้ตั้งตนเป็นศาสดาที่หวังให้ผู้อ่านเปลี่ยนความคิด แต่อยากให้ผู้อ่านตั้งคำถามมากขึ้น คำถามทั้งหลายที่เคยเป็น 'ส่วนเกิน' บัดนี้ มันจะกลายเป็นปรากฏการณ์ 'จำเป็น' ที่ขาดไปไม่ได้เสียแล้ว

“ประสบการณ์สมมติครั้งสุดท้าย” เป็นถ้อยคำทีถูกเรียบเรียงจากความพิลึกพิลั่นอันซุกซนทางความคิด มีลักษณะเพ้อเจ้อไร้สาระหาความหมายพิเศษใดๆ ไม่ได้ มันเป็นสิ่งที่ถูกสมมติขึ้นมา ให้เราตั้งชื่อมัน และจัดมันอยู่ในกลุ่มงานเขียนที่มีชื่อเรียกต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น กวีนิพนธ์ บทบันทึก ความเรียง ร้อยกรอง ร้อยแก้ว บทความ เรื่องสั้น หรืออะไรก็แล้วแต่ แท้จริงแล้ว มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบที่เกิดขึ้นระหว่างความฟุ้งซ่านของนักละเมอเพ้อพกผู้เสพติดห้วงเวลาแห่งความคิดฝันที่พลุ่งพล่านออกมากับความซุกซนของถ้อยคำที่ถูกทอดทิ้งให้อยู่ในซอกหลืบอันรกรุงรังของสมองที่ยังไม่ถูกล้างเท่านั้น มีเส้นบางๆ ที่กั้นระหว่างกวีนิพนธ์กับถ้อยคำปราศจากฉันทลักษณ์ซึ่งเป็นรสนิยมที่ถูกปกป้องด้วยอัตลักษณ์ของผู้อ่านซึ่งล้วนแล้วแต่ถูกสมมติขึ้นมาเพื่อถูกเรียกว่าความจริง